Daniil Kharms: Το μπαούλο (1937)
Ένας άντρας με λεπτό λαιμό χώθηκε σ ’ ένα μπαούλο, έκλεισε από πάνω του το καπάκι κι άρχισε να πεθαίνει από ασφυξία.
– Ορίστε, είπε καθώς πέθαινε από ασφυξία ο άντρας με το λεπτό λαιμό. Πεθαίνω από ασφυξία μες στο μπαούλο, επειδή έχω λεπτό λαιμό. Το καπάκι του μπαούλου είναι κλειστό και δεν μπαίνει καθόλου αέρας. Θα πεθάνω από ασφυξία, μα το καπάκι του μπαούλου δεν το ανοίγω. Σιγά σιγά θα είμαι νεκρός. Θα παρακολουθήσω την πάλη της ζωής με το θάνατο. Θα έχουν και οι δυο ίσες πιθανότητες νίκης, άρα θα είναι μια αφύσικη μάχη, γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες νικά ο θάνατος, ενώ η ζωή, καταδικασμένη σε θάνατο, μάταια αγωνίζεται εναντίον του εχθρού, τρέφοντας ώς την τελευταία στιγμή φρούδες ελπίδες. Σε τούτη δω τη μάχη όμως που θα λάβει χώρα τώρα, η ζωή ξέρει πώς να νικήσει: να κάνει τα χέρια μου ν’ ανοίξουν το καπάκι του μπαούλου. Για να δούμε λοιπόν ποιος θα κερδίσει. Μονάχα που εδώ μέσα βρομοκοπάει ναφθαλίνη. Αν κερδίσει η ζωή, θα πασπαλίσω όλα τα πράγματα μες στο μπαούλο με ταμπάκο... Ιδού, αρχίζει: μου είναι πια αδύνατον ν’ αναπνεύσω. Έφτασε η ώρα μου, δίχως άλλο! Δεν υπάρχει πια καμία σωτηρία! Ούτε και τίποτε υψηλές σκέψεις στο κεφάλι μου. Πεθαίνω από ασφυξία!...
Έ ! Τί είναι αυτό; Κάτι συνέβη τώρα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς. Σαν κάτι να είδα, σαν ν’ άκουσα κάτι!...
Έ ! Πάλι κάτι έγινε! Θεέ μου! Δεν έχει καθόλου αέρα. Καταπώς φαίνεται, πεθαίνω...
Κι αυτό πάλι τι είναι; Γιατί τραγουδάω; Πρέπει να μου πονάει ο λαιμός... Πού είναι όμως το μπαούλο; Γιατί βλέπω τα πράγματα του δωματίου μου; Κοίτα να δεις που βρέθηκα ξαπλωμένος στο πάτωμα!
Μα πού είναι το μπαούλο;
Ο άντρας με το λεπτό λαιμό σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε γύρω του. Πουθενά το μπαούλο. Στις καρέκλες και στο κρεβάτι είδε πράγματα βγαλμένα απ’ το μπαούλο, αλλά το μπαούλο δεν ήταν πουθενά.
Ο άντρας με το λεπτό λαιμό είπε:
– Πάει να πει ότι η ζωή νίκησε το θάνατο με τρόπο που μου είναι ολωσδιόλου άγνωστος.
– Ορίστε, είπε καθώς πέθαινε από ασφυξία ο άντρας με το λεπτό λαιμό. Πεθαίνω από ασφυξία μες στο μπαούλο, επειδή έχω λεπτό λαιμό. Το καπάκι του μπαούλου είναι κλειστό και δεν μπαίνει καθόλου αέρας. Θα πεθάνω από ασφυξία, μα το καπάκι του μπαούλου δεν το ανοίγω. Σιγά σιγά θα είμαι νεκρός. Θα παρακολουθήσω την πάλη της ζωής με το θάνατο. Θα έχουν και οι δυο ίσες πιθανότητες νίκης, άρα θα είναι μια αφύσικη μάχη, γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες νικά ο θάνατος, ενώ η ζωή, καταδικασμένη σε θάνατο, μάταια αγωνίζεται εναντίον του εχθρού, τρέφοντας ώς την τελευταία στιγμή φρούδες ελπίδες. Σε τούτη δω τη μάχη όμως που θα λάβει χώρα τώρα, η ζωή ξέρει πώς να νικήσει: να κάνει τα χέρια μου ν’ ανοίξουν το καπάκι του μπαούλου. Για να δούμε λοιπόν ποιος θα κερδίσει. Μονάχα που εδώ μέσα βρομοκοπάει ναφθαλίνη. Αν κερδίσει η ζωή, θα πασπαλίσω όλα τα πράγματα μες στο μπαούλο με ταμπάκο... Ιδού, αρχίζει: μου είναι πια αδύνατον ν’ αναπνεύσω. Έφτασε η ώρα μου, δίχως άλλο! Δεν υπάρχει πια καμία σωτηρία! Ούτε και τίποτε υψηλές σκέψεις στο κεφάλι μου. Πεθαίνω από ασφυξία!...
Έ ! Τί είναι αυτό; Κάτι συνέβη τώρα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς. Σαν κάτι να είδα, σαν ν’ άκουσα κάτι!...
Έ ! Πάλι κάτι έγινε! Θεέ μου! Δεν έχει καθόλου αέρα. Καταπώς φαίνεται, πεθαίνω...
Κι αυτό πάλι τι είναι; Γιατί τραγουδάω; Πρέπει να μου πονάει ο λαιμός... Πού είναι όμως το μπαούλο; Γιατί βλέπω τα πράγματα του δωματίου μου; Κοίτα να δεις που βρέθηκα ξαπλωμένος στο πάτωμα!
Μα πού είναι το μπαούλο;
Ο άντρας με το λεπτό λαιμό σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε γύρω του. Πουθενά το μπαούλο. Στις καρέκλες και στο κρεβάτι είδε πράγματα βγαλμένα απ’ το μπαούλο, αλλά το μπαούλο δεν ήταν πουθενά.
Ο άντρας με το λεπτό λαιμό είπε:
– Πάει να πει ότι η ζωή νίκησε το θάνατο με τρόπο που μου είναι ολωσδιόλου άγνωστος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου